Η Κορνηλία βάζει τα πράγματα στη θέση τους! της Χριστίνας Τοκούτση

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια άσκηση δημιουργικής γραφής, εμπνευσμένη από το βιβλίο Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα. 

Στόχος της άσκησης είναι να αποδοθούν τα γεγονότα από μια εναλλακτική οπτική γωνία, αυτή της Κορνηλίας, μιας δευτερεύουσας αλλά καθοριστικής φιγούρας στην ιστορία.

Μέσα από τη φωνή της Κορνηλίας επιχειρείται μια νέα ανάγνωση των γεγονότων — μια μαρτυρία που συνδυάζει προσωπικά συναισθήματα, ειρωνεία και πικρία, φωτίζοντας πλευρές που δεν ήταν εμφανείς στην αφήγηση του ίδιου του Ιγνάτιου. Πρόκειται για μια προσπάθεια να διερευνηθεί το πώς η υποκειμενικότητα και η προσωπική εμπειρία μπορούν να μεταμορφώσουν την ίδια την Ιστορία.

Η Κορνηλία βάζει τα πράγματα στη θέση τους!

Όχι. Δεν με κατηγορώ, ούτε με κατηγόρησα ποτέ — αν αυτή είναι η ερώτηση. Μπορεί στα μάτια σας να φαίνομαι ο χειρότερος άνθρωπος, η πιο απαίσια φίλη, μια κάκιστη συνάδελφος. Όμως κανείς δεν προβληματίστηκε, δεν αναρωτήθηκε γιατί πήρα την απόφαση να τον ξεμπροστιάσω. Βλέπετε, ο Ιγνάτιος κι εγώ ήμασταν φίλοι παιδικοί, φίλοι αχώριστοι — ήμασταν σαν ένας άνθρωπος! Τόσο πολύ έμοιαζαν τα ενδιαφέροντά μας. Αυτά που μας ένωναν ήταν τόσα πολλά… μέχρι που ο Ιγνάτιος άρχισε να φαντάζει στα μάτια μου σαν παράσιτο.

Θα νομίζετε πως άρχισα να εντοπίζω τα σημάδια παρακμής του Ιγνάτιου σταδιακά. Όμως η μέρα που κατάλαβα ότι ο παιδικός μου φίλος μεταμορφώνεται σε ένα φτηνό αντίγραφό μου, ότι αποτυχημένα προσπαθεί να αντιγράψει την ονειρική ζωή μου, ήταν όταν μου ανακοίνωσε πως θέλει να περάσει στη σχολή δημοσιογραφίας στην ΑΘΗΝΑ!!!!! Τι; Πώς; Ποιος; Ποιος, αυτό το βλήμα, θέλει να σπουδάσει δημοσιογραφία; Αυτός που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το υποκείμενο από το κατηγορούμενο; Αν με ρωτάτε, εγώ πάντα πίστευα πως θα αναλάμβανε την επιχείρηση του «Γλυκούλη» — και να σας πω την αλήθεια, πολύ του ήταν… Δεν έφτανε που αυτός ο ατάλαντος τελικά μπήκε στη σχολή, δεν έφτανε που αποφοίτησε — δεν έμαθε και ΤΙΠΟΤΑ!!!!! Το παν, κατ’ εμέ, σε αυτόν τον μαγικό κόσμο της δημοσιογραφίας είναι η δημοσιογραφική δεοντολογία. Για να το εξηγήσω σε εσάς, τους κοινούς θνητούς, είναι κάτι σαν το «ιατρικό απόρρητο» — αλλά για λέξεις. Και όποιος τολμά να παραβεί αυτόν τον όρο, όχι μόνο ταπεινώνεται πλήρως στα μάτια μου, αλλά γίνεται και αυτόματα εχθρός μου. Αυτό ακριβώς έπραξε αυτό το κάθαρμα, και πήρα την απόφαση —σύμφωνα με τις αβάσιμες υπερβολές σας— «να του καταστρέψω τη ζωή».

Αφού ο Ιγνάτιος άρχισε να εργάζεται στο «Κουμάντο», να εισπράττει δόξα και να μας δείχνει πόσο «σούπερ-ντούπερ τέλειος» είναι στη δουλειά του, αποφάσισε να φωτογραφίσει τον υπουργό Παιδείας να φαίνεται να ασελγεί πάνω σε έναν νεαρό. Γεγονός που —να το ξεκαθαρίσουμε— δεν ισχύει σε καμία περίπτωση, μιας και ο Ζιρό δεν είναι παιδόφιλος· απλώς… έσκυψε. Ουσιαστικά, η φωτογραφία απεικόνιζε τη λάθος πράξη, τη λάθος στιγμή. Φάνηκε πως ο Ιγνάτιος εφάρμοσε το σκεπτικό «αξίζει να έχεις δύο λερωμένα χέρια για μια καλή φωτογραφία». Ήταν φυσικό και επόμενο ο ευαίσθητος Θέμης να αυτοκτονήσει. Και πάνω σε κάτι τέτοιο βασίζεται η ρήση: «καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα». Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι ακολούθησε, εφόσον η καθοδική πορεία του Ιγνάτιου ήταν —όπως πάντα— προβλέψιμη. Απολύθηκε, επέστρεψε στην παλιο-Κομοτηνή, όπως του άξιζε, και απογοήτευσε τους πάντες γύρω του. Μπορεί να πιστεύετε πως, με το να κάνω τον «ρουφιάνο» στο «Κουμάντο», πήρα την εκδίκησή μου. Όμως δεν είχα νιώσει ακόμη την απόλυτη ικανοποίηση. Ήθελα να τα πω όλα στον ίδιο, να τον κοιτάξω στα μάτια και να δω πώς του πέφτει το σαγόνι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Μια μέρα που τον πέτυχα στην Κομοτηνή, του αποκάλυψα πως εγώ πήρα τηλέφωνο στο «Κουμάντο» και του εξήγησα και το γιατί. Δεν γίνεται να είναι όλα πλάκα. Δεν γίνεται να μου κλέβει τα όνειρα. Και κυρίως — δεν γίνεται να μην είχε καταλάβει τον λόγο που θύμωσα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως του έκανα και καλό… Ποτέ δεν διέθετε τα προσόντα ενός δημοσιογράφου, και το ήξερε. Έτσι κι αλλιώς, ήταν κοινό μυστικό πως κάποια μέρα θα αναλάμβανε τον «Γλυκούλη». Εγώ απλά… επέσπευσα τις διαδικασίες. Μπορεί να με χαρακτηρίσει κανείς «εγωίστρια» και «απαράδεκτη». Ωστόσο, θεωρώ πως μου ταιριάζει περισσότερο μία άλλη λέξη: ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ. Αν το βιβλίο το έγραφα εγώ, θα καταλαβαίνατε πως εγώ είμαι το πραγματικό θύμα — και όχι αυτό το όρνεο. Γιατί τα δικά μου όνειρα κλάπηκαν. Όχι τα δικά του!